انسان در یک بُعد فرازمانى و فرامکانى با نگرشى

والا منشانه به انسانیت خود نزدیکتر خواهد شد.

ولى در عین حال انسان را همواره در ابعاد زمانى و مکانى مشخص نیز مى بینم

و باورم این است که باید دید.اگر بخواهم انسان هایى که امروز اینجا

زندگى مى کنند را مدنظر قراردهم، مجبورن به وجود درجات مختلفی

از تعالى انسانىِ شکل گرفته و یا رذالت انسانىِ باقیمانده

در اینجا/اکنون را ناظر باشم. ای افت ِ از جایگاه انسانى انسان را شامل

دو بُعد عینى و ذهنى مى بینم:از خود انسان درقبال خودش ، از دیگر انسان ها در قبال انسان.

روندهاى نزول آفریننده اى که از جانب دیگر انسان ها در قبال هرانسانى،

چه از نظر عینى و چه ذهنى تحمیل مى گردد، دیر یا زود مقاومتى مى آفریند

که فرد انسان را در روند تحول تاریخى اش قرار مى دهد.

دشوارى در روند تحول اینجا/ اکنون ِ انسان ، آن هنگامى بیشتر و بهتر ملموس مى گردد

که رفتارهاى ذهنى فرد انسانى در مقاومت براى تحول خویشتن انسانى را مدنظر

قراردهیم.١٢۴٠٠٠ پیامبر خدا، یعنى تکرار ١٢۴٠٠٠ باره ى پیام الهى

بخاطر پایدار بودن این رفتار مقاومت انسان

در روند تحول خویشتن است.این مقاومت هاى ذهنى انسان درقبال

تحول خویشتن، یقینأ به اشکال و سطوح  مختلفى است که هریک به شکل خود در

تحولى که اینجا/اکنون و بطورنسبى شکل مى گیرد ، مانع مى آفریند.

برداشت من از روند هاى نسبى مقاومت  در روند تعالى انسان، عامل ذهنى عدم

خواست تحول در خودِ فرد است. علت این فقدانِ خواست تا بینهایت

و اشکال آن نیز ، بس متعددند.آنچه بیشترین نقش را در مشاهدات من به

وجود آورده است، عدم خواست واقعى در اینجا/اکنون خویشتن،

از طریق نشان دادن اشکالات دیگران در روندهاى تحولى خودشان است.

هیچ وقت  ایراد/ ایرادات من  به مثابه ى مانع اصلى تحول و کمال

من دراینجا/اکنون مورد بررسى قرار نمى گیرند. همیشه ایراد/ ایرادات دیگرى

/ دیگران با انگشت نشان داده مى شود با این خیال واهى که رذالت فرد

به نحوى از انحا در امان مى ماند.آغاز هر تحولى در اینجا/ اکنون من 

اذعان به کاستى هاى اندیشه/ کمال/ رفتار خودِ من است.

تأخیر به  این اذعان، تأخیر در برداشتن گامى مشخص به سمت تعالى من مى باشد.